Πράσινο είναι το χρώμα σου.

Με μια βαριά και χοντρή αλυσίδα αναδύω ελπίδες, που βύθισα τρομαγμένη στη θάλασσα.
Θυμάσαι? Χειμώνας ήταν. Βούτηξα πανικόβλητη στα κύματα, ντυμένη στα μαύρα.
Γιατί να κρυώνω? Είχα κλάψει τόσο πολύ που το σώμα μου ήταν πιο ζεστό απο ποτέ.
Κολύμπησα βαθιά, με μια ανάσα. Δεύτερη σάρκα, τα ρούχα μου. Έψαξα για την καλύτερη κρυψώνα, δίπλα σε ένα πράσινο βότσαλο. Πράσινο πρέπει να ήταν... Κι αν δεν ήταν...
Πράσινο θα λέω εγώ πως ήταν, γιατί τα πράσινα μαζεύω πάντα για σένα.
Έσκαψα πολύ και η ανάσα μου τελείωνε. Παρατημένες ελπίδες μέσα σε ένα σιδερένιο κουτί.
Δικό σου ήταν κι αυτό. Δεν μου το έδωσες, μην μπερδεύεσαι...Μόνη μου το πήρα. Μη θυμώνεις, παραμένει δικό σου.
Αγόρασα την αλυσίδα, ξανά φόρεσα μαύρα και οδήγησα μέχρι την παραλία. Δεν ξέρω ακόμα, γιατί ήθελα σήμερα να αρχίσω να ελπίζω ξανά. Ίσως για να σε αγαπήσω για δεύτερη φορά.
Δεν ξέρω, μπορεί τώρα να είναι και η πρώτη φορά που σ' αγαπώ. Δεν είμαι βέβαιη.
Αλλά, να... Τώρα είμαι πιο μεγάλη, το σκέφτομαι αλλιώς. Μάτωσαν τα χέρια μου, μελάνιασαν τα χείλη μου, δάκρυσαν τα μάτια μου, πάλι. Τραβάω μια τελευταία φορά,και τα μαλλιά μου μαζί μπλεγμένα στην αλυσίδα, βγάζω το κουτί έξω και το άνοιγω. Δεν υπήρχε ούτε μια ελπίδα μέσα. Ούτε μια ρε. Και το βότσαλο... μη με ρωτάς καν. Δεν υπάρχουν πια πράσινα βότσαλα. Τα μάζεψα όλα για σένα.

3 σχόλια:

  1. Έσκαψα πολύ και η ανάσα μου τελείωνε. Παρατημένες ελπίδες μέσα σε ένα σιδερένιο κουτί.

    παραλία


    Δεν υπήρχε ούτε μια ελπίδα μέσα... (?) =S
    μάζεψα όλα για σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή