Τυχαίνει να.

Γιατί τυχαίνει να πετάω κι εγώ το πρώτο απόκομα του χαρτιού υγείας, στις δημόσιες τουαλέτες, ακόμα και όταν δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσω.
Τυχαίνει, να αφήνω κι εγώ το πιάτο μου γεμάτο, όταν μου κάνεις το στομάχι papillon. Τυχαίνει να μη στεγνώνω τα μαλλιά μου επίτηδες, για να στεγνώσουν πάνω μου και να σου λέω πως αρρώστησα, πως δεν αισθάνομαι καλά -χωρίς να ρίχνω το φταίξιμο σε σένα- Τυχαίνει να μου αρέσει κι εμένα να περπατάω βράδυ σε άδειες πόλεις, με τα χέρια στις τσέπες. Τυχαίνει να χαμογελάω βιαστικά, για να μην προλάβεις να με δεις, να μην προλάβεις να πιστέψεις πως με ζεις, γιατί δεν με ζεις. Μα ούτε κι εγώ σε ζω.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου