Ασθένειες του ανθρώπινου οργανισμού.
Δεν αγκαλιάζονται τα κόκαλα.
Συναισθήματα α' & β' ενικού.
Δε βγαίνεις απο μΕΣα μοΥ.
Τί φοβούνται τα αρπακτικά;
I love how you...
Ο καλός και ο κακός.
Στην κατάψυξη.
Τεκτονικές πλάκες.
Η τέλεια ανάγνωση.
Βροχή μετεώρων, 49 km/s .
Εραστές.
White in August.
Πρόχειρα μηνύματα.
Retreat! Retreat!
Όταν φταίς εσύ, που ενοχλείς και ενοχλείσαι.
Για ποιά συλλογιστική πορεία μιλάς; Λες και υπήρξε ποτέ.
Κριτική αυθαιρεσία κι εκφραστική συστολή -ποτέ κοινωνική-. Συστολή, στην ομαλή κύλιση της έκφρασής.
Και τα εναπομείναντα συναισθήματα -με τη μυρωδιά σάρκας, που φλέγεται- καίγονται και διαστέλλονται.
Η φλόγα εκτείνεται ασταμάτητα, ψάχνοντας νερό να ξεδιψάσει. Ακούγεται ευρύχωρο στ' αυτιά. Είναι όμως πολύ στριμωγμένο, στην ιδέα και μόνο. Εδώ έγκειται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Φαντάσου, το πρόβλημα σαν ένα συμπαγές μεγάλο κουτί. Έξω απο αυτό, όλοι αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και κανείς δε μιλάει. Μέσα απο αυτό, διαταραχή της διακύμανσης του συναισθήματος. Τώρα είσαι εγκλωβισμένη. Θες να δεις τι κρύβεται εκεί έξω, αλλά είναι τόσο στριμωχτά, που σε αναγκάζει να εκλιπαρείς για απομόνωση, με στόχο να απλωθείς λίγο.
Δεν χωράς. Δεν χωράς πια. Η πρώτη συνειδητοποίηση που έπρέπε να κάνει κανείς, έγινε μόλις. Προκαλείς συμφόρηση, που ΕΝΟΧΛΕΙ. Όταν ξεδιπλώνεις τις σκέψεις σου, με χαρακτηριστική αμεσότητα γλώσσας , διαύγεια των εικόνων και των μεταφορών που χρησιμοποιείς, αλλά με επιστημονική αμάθεια και ολοσχερή έλλειψη πνευματικής διαύγειας, - Ναι, τότε φαίνεται πως ενοχλείς. Κι εσένα κι εκείνους.
Ξεραμένο αίμα.
Θρασύδειλη.
Και όσο προχωρώ συνειδητοποιώ πως χάρη σε σένα έμαθα να περπατώ.
Κι όταν κλείνω τα μάτια μου για να αισθανθώ, ξέρω πως εσύ,
μου το 'μαθες κι αυτό. Κι όταν τα χάνω και δυσκολεύομαι να
ανασάνω, σκέφτομαι πως, όσο εσύ δρόσιζες τα πνευμόνια μου,
εγώ προλάβαινα μόνο να πω " ευχαριστώ".
Από τη μια μου ανάσα, μέχρι την άλλη -λαχανιασμένη-
ποτέ δε χαράμισα το "ευχαριστώ", ούτε για ένα "σ' αγαπώ".
Τί δειλή.. Δειλή, με διδακτορικό στο φόβο. Θρασύδειλή!
Μα πάλι δε μου ακούγεται αρκετό.
Σε περίμενα. Αχ.. Ούτε κι εσύ ξέρεις πως σε περίμενα.
Και όσο πολύ περίμενα να έρθεις σε μένα, άλλο τόσο περίμενα
να φύγεις απο μένα. Ήθελα να νιώθω ότι σε πρόλαβα, ότι εγώ ήμουν
εκείνη που αποφάσισε να φύγεις. Έτσι, δεν θα προλάβαινα να πληγωθώ,
δεν θα προλάβαινα καν να στεναχωρηθώ. Και τι κατάλαβα? Έφυγες/.
Και τώρα λείπεις. Κι εγώ σκουριασμένη, δύσκαμπτη και ακατανόητα
ασαφής προσπαθώ να μου δώσω απαντήσεις. Γιατί τρέχω φοβισμένη?
Γιατί τρέχω φοβισμένη προς την αντίθετη κατεύθυνση?
Τρίχες.
Σκέφτομαι και γράφω, μέχρι να μου πέσουν όλα τα μαλλιά. Κι εσύ..Εσύ φέρνεις βόλτες γύρω μου, ψάχνοντας για σκούπα και φαράσι. Ποτέ μου δεν ήμουν παστρικιά.
Αποφεύγεις να με κοιτάξεις στα μάτια, το νιώθω. Αυτή την αμηχανία, την έχω ξανα ζήσει.
Μοιάζει με εκείνη της μοιχείας. Σκύβεις το κεφάλι και σκουπίζεις τις μαδημένες μου τρίχες. Ρίχνεις κλεφτές ματιές στο σβέρκο μου, που για πρώτη φορά αντικρίζεις γυμνό.
Δεν είμαι πια όμορφη, αλλά και μόνο που σε ακούω να ανοίγω - κλείνεις πόρτες στο σπίτι, αισθάνομαι ζωντανή. Αυτό μου αρκεί.
Δεν είμαι πια όμορφη , σου λέω.
Δεν πειράζει λες, και με αγκαλιάζεις.
Σφίξε με, να μη μπορώ να ανασάνω. Σφίξε με, για να μπορώ να αφεθώ.
Αποφεύγεις να με κοιτάξεις στα μάτια, το νιώθω. Αυτή την αμηχανία, την έχω ξανα ζήσει.
Μοιάζει με εκείνη της μοιχείας. Σκύβεις το κεφάλι και σκουπίζεις τις μαδημένες μου τρίχες. Ρίχνεις κλεφτές ματιές στο σβέρκο μου, που για πρώτη φορά αντικρίζεις γυμνό.
Δεν είμαι πια όμορφη, αλλά και μόνο που σε ακούω να ανοίγω - κλείνεις πόρτες στο σπίτι, αισθάνομαι ζωντανή. Αυτό μου αρκεί.
Δεν είμαι πια όμορφη , σου λέω.
Δεν πειράζει λες, και με αγκαλιάζεις.
Σφίξε με, να μη μπορώ να ανασάνω. Σφίξε με, για να μπορώ να αφεθώ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)