Θρασύδειλη.

Και όσο προχωρώ συνειδητοποιώ πως χάρη σε σένα έμαθα να περπατώ. Κι όταν κλείνω τα μάτια μου για να αισθανθώ, ξέρω πως εσύ, μου το 'μαθες κι αυτό. Κι όταν τα χάνω και δυσκολεύομαι να ανασάνω, σκέφτομαι πως, όσο εσύ δρόσιζες τα πνευμόνια μου, εγώ προλάβαινα μόνο να πω " ευχαριστώ". Από τη μια μου ανάσα, μέχρι την άλλη -λαχανιασμένη- ποτέ δε χαράμισα το "ευχαριστώ", ούτε για ένα "σ' αγαπώ". Τί δειλή.. Δειλή, με διδακτορικό στο φόβο. Θρασύδειλή! Μα πάλι δε μου ακούγεται αρκετό. Σε περίμενα. Αχ.. Ούτε κι εσύ ξέρεις πως σε περίμενα. Και όσο πολύ περίμενα να έρθεις σε μένα, άλλο τόσο περίμενα να φύγεις απο μένα. Ήθελα να νιώθω ότι σε πρόλαβα, ότι εγώ ήμουν εκείνη που αποφάσισε να φύγεις. Έτσι, δεν θα προλάβαινα να πληγωθώ, δεν θα προλάβαινα καν να στεναχωρηθώ. Και τι κατάλαβα? Έφυγες/. Και τώρα λείπεις. Κι εγώ σκουριασμένη, δύσκαμπτη και ακατανόητα ασαφής προσπαθώ να μου δώσω απαντήσεις. Γιατί τρέχω φοβισμένη? Γιατί τρέχω φοβισμένη προς την αντίθετη κατεύθυνση?