Κουρασμένη απ'τη φασαρία και τα δυο μου αυτιά βουίζουν.
Κι αν αυτά βουίζουν, πώς μπορώ εγώ να ακούσω τις σκέψεις μου?
Κι αν δεν έχω τελικά σκέψεις? Τι θα γίνει τότε? Ανησυχώ.
Αδυνατώ να το προσδιορίσω. Ανοιξιάτικη απραγία και διανοητικό έλκος.
Μια ξαφνική επιθυμία να ξεσφίξω την κυκλοθυμική μου ζώνη.
Μυρίζω ξεραμένο αίμα. Πες μου, σε πλήγωσα πολύ? Ήταν βαθύ κόκκινο
το αίμα που κύλησε στο στήθος σου? Λέκιασες τα σεντόνια μου. Ήσουν
εδώ δίπλα μου και μόλις έφυγες?
Εσύ ήσουν. Σε μυρίζω. Σε μυρίζω ακόμα. Ήσουν εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου