Όταν φταίς εσύ, που ενοχλείς και ενοχλείσαι.

Για ποιά συλλογιστική πορεία μιλάς; Λες και υπήρξε ποτέ. Κριτική αυθαιρεσία κι εκφραστική συστολή -ποτέ κοινωνική-. Συστολή, στην ομαλή κύλιση της έκφρασής. Και τα εναπομείναντα συναισθήματα -με τη μυρωδιά σάρκας, που φλέγεται- καίγονται και διαστέλλονται. Η φλόγα εκτείνεται ασταμάτητα, ψάχνοντας νερό να ξεδιψάσει. Ακούγεται ευρύχωρο στ' αυτιά. Είναι όμως πολύ στριμωγμένο, στην ιδέα και μόνο. Εδώ έγκειται το μεγαλύτερο πρόβλημα. Φαντάσου, το πρόβλημα σαν ένα συμπαγές μεγάλο κουτί. Έξω απο αυτό, όλοι αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει και κανείς δε μιλάει. Μέσα απο αυτό, διαταραχή της διακύμανσης του συναισθήματος. Τώρα είσαι εγκλωβισμένη. Θες να δεις τι κρύβεται εκεί έξω, αλλά είναι τόσο στριμωχτά, που σε αναγκάζει να εκλιπαρείς για απομόνωση, με στόχο να απλωθείς λίγο. Δεν χωράς. Δεν χωράς πια. Η πρώτη συνειδητοποίηση που έπρέπε να κάνει κανείς, έγινε μόλις. Προκαλείς συμφόρηση, που ΕΝΟΧΛΕΙ. Όταν ξεδιπλώνεις τις σκέψεις σου, με χαρακτηριστική αμεσότητα γλώσσας , διαύγεια των εικόνων και των μεταφορών που χρησιμοποιείς, αλλά με επιστημονική αμάθεια και ολοσχερή έλλειψη πνευματικής διαύγειας, - Ναι, τότε φαίνεται πως ενοχλείς. Κι εσένα κι εκείνους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου