Η αγκαλιά σου κλείδωσε. Κοιτάς στον καθρέφτη, μπροστά σου. Για δες.. Κάπου ανάμεσα στις ρωγμές, σα να βλέπεις εμένα, με τα χέρια σταυρωμένα, ιδρωμένα μόνο στα σημεία επαφής. Εσύ, εγώ , εμείς.
Δεξί χέρι και αριστερό εφάπτονται τέλεια. Δεν τη λες παθητική αυτή μας τη στάση. Το σήμα, απαγορευτικό. Κι ό,τι μου απαγορεύει, μου φαίνεται αδύνατο. Ανοίγω τα χέρια μου - αμβλεία γωνία - για να σε υποδεχτώ. Κλειστοί οι δρόμοι, κατεβασμένα τα ρολά και μπροστά μου η επιγραφή "ΜΗΝ ΕΙΣΕΡΧΕΣΤΕ". Μια κηλίδα στο πάτωμα, αιμορραγώ. Δεν σoυ ζητώ το λόγο. Ήταν ο μόνος τρόπος να βγείς απο μέσα μου. Και με φρόντισες μέχρι και τώρα. Δεν με πυροβόλησες. Εσύ κουράστηκες, έσκισες το δέρμα μου και βγήκες. Και το απεύχομαι να δω έστω και μια σου σταγόνα να τρέχει. Είμαι άοπλη.
"Κλείσε τα χέρια σου! Δεν τις αντέχουμε τις σφιχτές αγκαλιές", μου λες.
Και μου απαγορεύεις την είσοδο, για να μη μπω, να μη σε ρημάξω. Τί κι αν ηλικιακά πληρώ τις προδιαγραφές?
Τι κι αν μόλις με πρωτο αποκωδικοποίησε ο δέκτης σου, σου φάνηκα ακίνδυνη? Μόνη μου μπάζωσα το δρόμο.
Σβήσαν ξανά τα φώτα. Εγώ τα έσβησα κι εσύ έκαψες την ασφάλεια. Θα έρθει ένα φεγγάρι να μας φωτίσει ξανά.
Θα βλέπω να σ' αγκαλιάσω, χωρίς να σε τσαλαπατήσω, χωρίς να σηκώσω χώμα να σε πνίξω, χωρίς να σε κάνω να νιώσεις πως σε μισώ. Δεν θα σε αναγκάσω να με μισήσεις. Δεν θα σε αναγκάσω να μετανοιώσεις. Υποχωρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου