Πόσα να 'ναι τα σκοτάδια που με πλακώνουν τώρα; Με βάραινε και πριν αυτό το καταπλάκωμα, όμως μας βάραινε μαζί κι όπως περνούσα το χέρι μου γύρω απ΄το λαιμό σου ένιωθα πως τίποτα δεν μας ξεπερνά. Γιατί εμάς, τίποτα δεν μας ξεπερνά.
Ποιος αμέλησε να με τιμωρήσει όταν μου έπρεπε και τώρα αυτοτιμωρούμαι; Ποιος κατάπινε παθητικά το σάλιο του όταν έβλεπε το κεφάλι μου να διχοτομείται;
Ποιο είναι το φάρμακο που επουλώνει τις πληγές; Ποια είναι η ουσία που παγώνει το αίμα;
Λέγεται απώλεια και καθιστά το σώμα δύσκαμπτο. Λέγεται ανεκπλήρωτη επιθυμία και βουβαίνει στ' αυτιά μου όλους τους αναπαραγόμενους διαλόγους. Λέγεται ενσωμάτωση του εαυτού μου στο δικό σου και μου σαμποτάρει τα βήματα πρίν καν ξεκινήσω. Καθρεφτισμός του εαυτού μου μέσα στο δικό σου.
Η αγάπη δεν έμαθε ποτέ να ζει πίσω από κάγκελα κι εγώ σε έντυσα ολόκληρη με κλειδαριές.
Κι πέταξα τα κλειδιά στη λεκάνη. Δυο πεινασμένα κτήνη, εγκλωβισμένα σε φανταχτερό κελί, μανιασμένα κατατρώνε το ένα την ελκυστική σάρκα του άλλου.
Κι αν δε χορτάσουμε ποτέ;; Κι αν την καταβροχθίσουμε όλη; Τι θα μας μείνει μετά για να αγαπάμε; Τι θα μείνει για να διεγείρει τις αισθήσεις μας; Τι θα μείνει να λατρεύουμε;
Δεν αγκαλιάζονται τα κόκαλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου