Περιοριστικά Μέτρα.

Το 2° μ.χ ο Soranus περιγράφει το δωμάτιο της απομόνωσης ως έναν εξαιρετικά ήσυχο χώρο, ζεστό και επαρκώς φωτισμένο, χωρίς περιττές ζωγραφιές στους τοίχους. Στο δωμάτιο αυτό δεν επιτρέπεται η είσοδος πολλών ατόμων, ιδιαίτερα εκείνων που ο ασθενής δε γνωρίζει. Σε όσους χρειάζεται να εισέρχονται εκεί δίνονται κατευθύνσεις πώς να ακούνε με συμπάθεια τους ασθενείς καθώς και πώς να τους βοηθούν να ελέγχουν τις παρεκτροπές τους.

Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου.


Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου κι εγώ ακόμα, δεν ξέρω  τί να σου ευχηθώ. Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου κι εγώ ακόμα σκέφτομαι πως το τηλεφώνημα μου, θα σου θυμίζει φάρσα. Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου και ένα τηλεφώνημα, μου φαίνεται τόσο λίγο. Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου και θυμάμαι, με τί λαχτάρα τα περίμενα. Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου και δεν φαντάζεσαι πόσο θα ήθελα να γιορτάσω μαζί σου, να σε αγκαλιάσω, να σε γεμίσω δώρα , να αρπάξω την ευκαιρία να σου δείξω πόσο σε αγαπώ , χωρίς να πιστέψεις ότι υποκρίνομαι. Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου και δεν ξέρεις πόσο θέλω να μεθύσουμε μαζί, να σε βλέπω να γελάς και να σε χαζεύω. Πλησιάζουν,,, και δεν θέλω να με καλέσεις.  Πλησιάζουν τα γενέθλιά σου κι εγώ ακόμα αναγκάζομαι να συμπεριφέρομαι σα να πέθανες.

Αντιμέτωπη.


Να σου αρέσει να σκοτώνεις αυτό που σου δίνει ζωή, να σου αρέσει να κοιτάζεσαι στον καθρέφτη και να ωραιοποιείς τον εαυτό σου, επειδή μόνο εσύ είσαι εκεί να τον δείς και κάπως πρέπει να τον παινέψεις . Εντελώς αμυντικά απομακρύνεσαι από την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τη μορφή σου. "Σώπα παιδί μου, σώπα. Είσαι μικρό ακόμα, για να τα σκέφτεσαι όλα αυτά. Τώρα σου ‘ρθε να αντιμετωπίσεις τη ζωή σου, να την κοιτάξεις κατάματα;" 
"Τώρα. Και αργά είναι."

Ιδού ο παράδεισος.


Και πες μου ότι θα είσαι δίπλα μου όταν θα μου πέφτουν τα πρώτα δόντια, όταν η τσατσάρα μου δεν θα γλιστράει μέχρι τις άκρες των μαλλιών μου. Και όταν αυτό θα συμβεί, θα γραπώσω τις νεκρές μου τρίχες και θα τις ελευθερώσω σε μικρό ύψος πάνω από τη λεκάνη για να τις χαζεύω να πέφτουν αργά και άτακτα. Θα τραβήξω το καζανάκι κι ύστερα θα σε κοιτάξω που θα στέκεσαι πίσω από την πόρτα του μπάνιου και θα τρέξω να σε αγκαλιάσω.
«Το είδες;», θα σου πώ.
«Δεν θα μπορούσες, έτσι κι αλλιώς, να έχεις για πάντα πολλά μαλλιά» , θα μου πεις.
«Δεν θα μπορούσα, όχι όσα εσύ..» θα πω και θα μπλέξω τις τούφες από τα μαλλιά σου ανάμεσα στα δάχτυλα μου. Ιδού ο παράδεισος! 

Σ'αγάπησα.

Λείπω.Λείπεις.Λύπη.

FETISH.

Αιμορραγεί το σώμα μου, εκτοξεύοντας αίματα στο πρόσωπό σου. Λέρωσα το καλό μου φόρεμα. Σου άρεσε να με βλέπεις να το φοράω. Σου άρεσε να το μυρίζεις, σου άρεσε να γλιστράς το χέρι σου πάνω του, σου άρεσε να το λερώνεις. Τώρα έχει αλλάξει χρώμα. Έχει το χρώμα του μολυσμένου μου αίματος. Έχει το χρώμα του εξαγνισμού, έχει το χρώμα της μεταμέλειας. Απαλλαγμένο από τις ηθικές, απαλλαγμένο από τις δεύτερες σκέψεις κάνει πια το σώμα μου να νιώθει ελεύθερο., απαλλαγμένο από τις αντιφάσεις, απαλλαγμένο από την ίδια του τη μοναχικότητα. Δεν θα αρνηθώ όμως ποτέ να το ξανά φορέσω.