Χωρίς να μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι, πώς γίνεται να ανατέλει και να δύει την ίδια ώρα ένας ήλιος. Χωρίς να μπορώ να διακρίνω τη μέρα απο τη νύχτα. Χωρίς φόβο, προετοιμασμένη για τα όσα θα μου φέρει. Άσπλαχνα θα μου πάρει απο τα χέρια την αυταπάτη ότι βρίσκομαι ακόμα στο σώμα μικρού παιδιού. Αδέσμευτη απο τα σχοινιά που μου έσφιγγαν τα άκρα , τώρα αρνούμαι να εκτείνω την απόσταση μεταξύ των καρπών μου. Σα να γυρεύω να κρατήσω την ψυχή μου σε βάθρο ψηλό , ώστε να μπορέσω μια μέρα να την εκτιμήσω. Έτσι όπως, κρατάω τη δική σου. Έτσι όπως τη φυλάω, προστατευμένη απο τη σκουριά , βουτηγμένη μέσα σε λαμπερά διαμάντια.
