Οι Αυτόχειρες.

Για εμάς τους φοβιτσιάριδες, θα είναι ομαδικοί οι τάφοι. Για εμάς τους βαλτωμένους  η σήψη θα καλύψει κάθε νότα ευωδιάς. Για 'μας τους νοσταλγικούς , η νύχτα θα διαρκεί είκοσιτέσσερις ώρες. Εμείς οι καμπούριδες, θέλουμε πολύ να φτάσουμε το ύψος σας. Για 'μας, που η αγάπη μας προκαλεί κλάμα και όχι γέλιο, θα είναι δύσκολη η ανάρρωση. Για ΄μας, που η ζωή μας τρέχει γρήγορα και βασανιστικά αργά, πρέπει να βρέξει καταιγίδα για να μας ξεδιψάσει. Εμείς που καταλαβαίνουμε πάντα καθυστερημένα, πρέπει να καούμε για να φωτοσυνθέσουμε. Εμείς που κυνικά ζητούμε να γίνουμε τέλειοι - δυστυχισμένοι, κατάδικοι - απαιτούμε να μεταμορφωθούμε σε ανθρώπους, ξεχνώντας ποιά είναι τα χαρακτηριστικά αυτής της λέξης. Χάσαμε τον έλεγχο. Ξεχάσαμε πως είμαστε άνθρωποι. Ξεχάσαμε πως όταν περπατάμε, με τα ρόπαλα στα χέρια, άδικα, δεν πρέπει να χτυπούμε, πως όταν σκάει και σκίζεται το δέρμα μας, δε φταίει ο ήλιος που φωτίζει, μα εμείς που καθόμαστε στα ξέφωτα, πως όταν ματώνει το σώμα μας, δε φταίνε οι σφαίρες που μας ρίχνετε, αλλά τα κοφτερά νύχια που μπήγουμε στη σάρκα μας. Μας συγχωρείτε που είμαστε, αλλά αν δεν ήσασταν, δεν θα ήμασταν. Μακάρι να ήμασταν δολοφόνοι, ίσως τότε... Ίσως τότε, να νιώθαμε για λίγο ευτυχισμένοι.