Κατάλοιπα ερπετοειδούς λογικής.

Η άνοιξη βιάστηκε να κλείσει τις κουρτίνες της,
χωρίς καμία προετοιμασία για την απότομη εισβολή του καλοκαιριού.
Λίγο ίσκιο χρειαζόμαστε.
Το πέρας των εποχών
καθόλου δεν κλονίζει τη δεσπόζουσα τυραννία
που βρωμίζει την ατμόσφαιρα.
Τα φίδια θα ξεχυθούν στους δρόμους
και θα βιάσουν τυφλά και οργισμένα
τα ιδρωμένα αστικά κορμιά.
Κάτι μέσα μου ελπίζει
πως θα μπει ένα τέλος στην αυτάρεσκη ερπετοειδή μου συνείδηση.
Αυτή η ζέστη όμως
και αυτό το ξύπνημα των ερπετών
θα σέρνεται παντού μέσα μου
και γύρω μου.
Με φοβίζουν τα ηδονικά σωματικά υγρά ,
το δηλητηριασμένο σπέρμα που αναβλύζουν τα δόντια μου,
η πορνογραφική ικανοποίηση που γεύομαι
με κάθε δαγκωνιά σάρκας θηλαστικού.
Είμαστε πολλά τα ερπετά
που δεν κρυώνουμε το χειμώνα.
Πώς φεύγει έτσι τρέχοντας η άνοιξη;
Κάποτε, οι μυρωδιές των λουλουδιών
εξαφάνισαν από τη γη τα μεγάλα ερπετά.
Θα σκίσω τα γόνατά μου για να μυρίσω το τελευταίο άνθος,
εκείνο θα εξοντώσει το παρανοϊκό θυμωμένο φίδι,
που στριμώχνεται στο κεφάλι μου,
στραγγαλίζοντας τους μικρούς στημόνες,
που απαρτίζουν τη συνείδησή μου.
Δεν έχει πλάκα η ματωμένη ηδονή.