They were both killed by abortion.

Πέρυσι , τέτοια μέρα εγκατέλειψα το παιδί μου. Το έδωσα για υιοθεσία. Ούτε ξέρω ποιοι θα ΄ναι τώρα οι γονείς του. Αν θα το μάθουν καλά ή μήπως κακά. Ήμουν ανίκανη μάνα, μα ίσως να μην ήταν εκείνη ακόμα η ώρα μου. Στα χέρια μου, σταμάταγε το κλάμα, μα όταν έφευγα με τιμωρούσε. Έκλαιγε, σα να θήλαζε από το γάλα μου, όλη μου την υστερία και μετά την έφτυνε αντιδραστικά στη μούρη μου. Το ίδιο το γάλα, που όσο κρατούσα το παιδί στην αγκαλιά μου, το ρούφαγε σα να ήξερε πως μια μέρα θα τελειώσει.
Το παράτησα ένα απόγευμα, ύστερα απο πολύ μίσος για τον εαυτό μου. Μόνο του, σε τόσο τρυφερή ηλικία, ενώ στωικά πάντα το κρατούσα σφιχτά πάνω μου. Και τώρα, με κάθε τρόπο εμφανίζεται παραπονεμένο μπροστά μου. Έρχεται στον ύπνο μου και δε σταματά να με δικάζει, που τόσο άσπλαχνα το άφησα απο τα χέρια μου.
Δε μ΄αφήνει η αγωνία και ο πόνος μου θυμίζει κάθε λεπτό τη φυγόπονη πλευρά μου, που τόσο εύκολα ξεδίπλωσα στα μάτια του, που ήμουν η πιο δειλή μητέρα, του κόσμου όλου.
Ήμουν πάντα βαθιά θλιμμένη, που πρόδωσα το ίδιο μου το σπέρμα. Πάντα όμως απο εκεί ξεκινούσα.
Σήμερα, ακόμα χάνω τον ύπνο μου για να το δω κάπου να παίζει και ονειρεύομαι πως τίποτα δεν θα του θυμίζει πια πόσο άδικος είναι ο κόσμος, πως θα βγάλει δόντια κοφτερά.
Τώρα πια, απο μακριά θα χαίρομαι με τη χαρά του.
Ντρέπομαι που δεν κατάφερα να μας μεγαλώσω. Λυπάμαι που δεν κατάφερα να σε φέρω σε ένα κόσμο όμορφο. Θα πρέπει -πρώτα- όμως αυτός να υπάρχει.