Hard - core


Ξένοι στην ίδια μας την πόλη
Αποδημητικά πουλιά του φθινοπώρου
Απόκληροι, τούτης της γης οι κολασμένοι
Εμείς
Ο φόβος μου μοιάζει παρίσσακτος
Αυτοεκπληρούμενος στα μάτια και των δυο μας
Αδάμαστος, κατακερματίζει την σπονδυλική μου στήλη

Μαθαίνω να αυτοεξυπηρετούμαι
Μαθαίνω να έχω την αυτοκυριαχία μου
Την αυτοσυγκράτηση, τη μαθαίνω κι αυτή
Να γίνω όπως με δίδαξες
Θα γίνω όπως με ζήτησες

Εσύ
Η μόνη μου σύγχυση
Εσύ
'Η μόνη μου

Μπορώ να γυρίσω σπίτι μας τώρα;
Μπορώ να ακουμπήσω
το μούδιασμα μου στο κρεβάτι μας;
Φοβάσαι μήπως τις δονήσεις;
Mα μήπως εγώ φοβάμαι τις δονήσεις;

Κοίτα τα χέρια μου
πως συρρικώνονται
Κοίτα τα μάτια μου
συγκαταβατικά που είναι
Κοίτα τα μάτια μου
πως σε κοιτάζουν

Εγώ
Και η μόνιμη μου παράλυση
Εσύ
Η μόνη παντοτινή μου λύση

Ετοιμάσου, γιατί έρχομαι
να φυσήξω στα πνευμόνια σου
Χαμήλωσε για λίγο
την έξυπνη σου μύτη
Μήπως και με δεχτείς
Μήπως και με καλοσωρίσεις

Το ξέρω χαρά μου, πως έφυγε
το πουλί της νιότης μας
Ξέρω καλά πως φεύγουμε
o ένας απο τον άλλον
Ένα μονάχα ήμουν τελικά
Το φάντασμα σου

Εσύ
Η κινητήριος δύναμη
Εμείς
'Η μόνη μου

Ξέρω πως όταν οι θάλασσες στερέψουν
καμία γλώσσα δεν θα μπορεί να ξεδιψάσει
Ξέρω καλά πως όταν οι ουρανοί θα ανοίγουν
καμία γεωμετρία δεν θα ικανοποιεί τη δική μας συμμετρία
Την απεραντοσύνη του ανικανοποίητου σπεύδω να περιορίσω
Και στον πυρήνα του ίδιου μου του φόβου
κουτουλάω ο ηλίθιος