Τρίχες.

Σκέφτομαι και γράφω, μέχρι να μου πέσουν όλα τα μαλλιά. Κι εσύ..Εσύ φέρνεις βόλτες γύρω μου, ψάχνοντας για σκούπα και φαράσι. Ποτέ μου δεν ήμουν παστρικιά.
Αποφεύγεις να με κοιτάξεις στα μάτια, το νιώθω. Αυτή την αμηχανία, την έχω ξανα ζήσει.
Μοιάζει με εκείνη της μοιχείας. Σκύβεις το κεφάλι και σκουπίζεις τις μαδημένες μου τρίχες. Ρίχνεις κλεφτές ματιές στο σβέρκο μου, που για πρώτη φορά αντικρίζεις γυμνό.
Δεν είμαι πια όμορφη, αλλά και μόνο που σε ακούω να ανοίγω - κλείνεις πόρτες στο σπίτι, αισθάνομαι ζωντανή. Αυτό μου αρκεί.
Δεν είμαι πια όμορφη , σου λέω.
Δεν πειράζει λες, και με αγκαλιάζεις.
Σφίξε με, να μη μπορώ να ανασάνω. Σφίξε με, για να μπορώ να αφεθώ.