Και πες μου ότι θα είσαι δίπλα μου όταν θα μου πέφτουν τα
πρώτα δόντια, όταν η τσατσάρα μου δεν θα γλιστράει μέχρι τις άκρες των μαλλιών
μου. Και όταν αυτό θα συμβεί, θα γραπώσω τις νεκρές μου τρίχες και θα τις ελευθερώσω
σε μικρό ύψος πάνω από τη λεκάνη για να τις χαζεύω να πέφτουν αργά και άτακτα.
Θα τραβήξω το καζανάκι κι ύστερα θα σε κοιτάξω που θα στέκεσαι πίσω από την
πόρτα του μπάνιου και θα τρέξω να σε αγκαλιάσω.
«Το είδες;», θα σου πώ.
«Δεν θα μπορούσες, έτσι κι αλλιώς, να έχεις για πάντα πολλά
μαλλιά» , θα μου πεις.
«Δεν θα μπορούσα, όχι όσα εσύ..» θα πω και θα μπλέξω τις τούφες
από τα μαλλιά σου ανάμεσα στα δάχτυλα μου. Ιδού ο παράδεισος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου