Με τη λάσπη στα τρακτερωτά μου παπούτσια να μου βαραίνει τα βήματα,
σέρνω τα πόδια μου, μέχρι το σπίτι σου. Έπρεπε να βρέξει για να σε επισκεφθώ.
Έτσι, δεν θα μπορούσες να διακρίνεις δάκρυα στο πρόσωπο μου. Η εικόνα σου,
στα μάτια μου, βρεγμένη.
Να περπατάς και να σου ανοίγω τις πόρτες, να σου κρατάω την ομπρέλα, να σε
βαστάω στην πλάτη μου, όταν τα πόδια σου δε σε κρατούν , να σε σταματάω
με το χέρι μου στο στήθος σου, όταν ορμητικά κι αφηρημένα περπατάς πρός την
άσφαλτο. Βγες έξω στο μπαλκόνι σου και κοίτα κάτω. Δικές μου είναι οι πατημασιές,
δικές μου είναι οι λάσπες. Μην ανησυχείς, τις έφερα και σπίτι μου.
Εγώ σου λέρωσα την είσοδο, εγώ άλλαξα θέση στο χαλάκι, εγώ άνοιξα το πατζούρι σου,
εγώ ξάπλωσα στον καναπέ σου,εγώ έριξα στάχτες στο τασάκι σου, εγώ άκουσα τη μουσική σου,
εγώ εισέβαλα στη ζωή σου. Υπήρξα ακατάστατη, το ξέρω. Ήθελα να σου πω, ότι πάει καιρός
απο το τελευταίο μας ουράνιο τόξο, τότε που ο ήλιος στεκόταν απο πίσω μας. Φοβήθηκα όμως,
πως θα μου θύμιζες ότι είναι οφθαλμαπάτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου